از خرید خسته شده ام و مرکز خرید بی اندازه گرم است. خیلی کم اینجا می آییم. دور است و شلوغ. به انتظار بقیه ی همراهان بیرون در پیاده رو زیر سایه ی درخت های کنار خیابان مینشینم. مرد جوانی می آید. کودکی هم دنبالش. صورتش را نمیبینم اما موهای خرمایی قشنگی دارد. آکاردئون روی دوشش را جابجا میکند. معلوم است که دوره گرد هستند و با موسیقی و ساز و آواز ارتزاق میکنند. کمک میکند کودک کمی دورتر از من روی سکو بنشیند. خیره به هردو مانده ام. به نظرم دختر بچه ای حدودا سه ساله است و خوشگل. اما مرد جوان بلند میگوید: امیر بشین اینجا. جایی نری ها! من برمیگردم. کودک مغازه اغذیه فروشی روبرو را نشان میدهد و با لحن بانمک و کودکانه اش می گوید: آب… آب بیبه! (آب میوه)

مرد برایش توضیح میدهد که ماه رمضان است و تعطیلند و میرود. سر صحبت را باز میکنیم. از کلماتی که ناقص و بریده بریده میگوید میشود فهمید که خیلی کوچک است. میپرسیم تو واقعا پسری؟ میخندد. سرش را به علامت مثبت تکان میدهد ولی خجالتی نیست. تمام مدت به چشمانش نگاه میکنم. خوشرنگ و درشت و معصومیتی در آن ها هست که آدم را دگرگون میکند. بقیه که میرسند برای رفتن برمیخیزم. و تمام طول راه به این فکر میکنم که عاقبت این پسر بچه ی معصوم و قشنگ… با این شرایط چه میتواند باشد؟ فکر میکنم شاید مثل برادرش آکاردئون بدوشی شود که گدایی میکند… شاید هم دزد شود! شاید هم یک روزی یک آدم منحرف او را بخرد…

و هزار فکر دردناک دیگر مدام در ذهنم میچرخد… و با یاد آوری آن چشم ها دردناک تر هم میشود… 

بچه های خیابانی همیشه باعث غصه ام میشوند… اما این یکی را نمیتوانم فراموش کنم… بغض میکنم و ته دلم به خدا ایراد میگیرم… نمیتوانم کاری برایش انجام دهم… با خودم فکر میکنم اگر اینجا یک کشور آمریکایی یا اروپایی بود… شاید میشد سرپرستی اش را گرفت… میشد او را به خانواده ی صالحی سپرد… یا دست کم دورا دور کمکش کرد… اما اینجا  پدر حق دارد فرزندش را بکشد… همین کافیست که بدانی جای هیچ امیدواری نیست…